(Westland, 4 oktober 2025, nummer 516). Het gebeurde in de Roos, één van de zalen in het gemeentehuis aan de Verdilaan. Een vergaderruimte waar een van de muren volledig bestaat uit glas waar soms druk ambtelijke verkeer langs loopt. En van waaruit je een toeristisch panorama krijgt met uitzicht op Albert Heijn en de Oude Kerk.
Aan de ene kant van de elliptisch tafel zat het Westlandse bestuurscollege, vijf mannen en een vrouw. Aan de andere kant het publiek, bestaande uit evenzoveel journalisten en een paar verdwaalde raadsleden. Daarachter nog enkele ambtenaren.
Tribunaal
De setting leek een beetje op een soort tribunaal zoals je dat kent uit het slecht bekeken RTL Tonight. Alleen dan zonder een Renze, Beau of Humberto. Alhoewel, financiën-wethouder Ben van der Stee zou als invaller van die talkshow niet misstaan. Net zo warrig, onbegrijpelijk en soms onverstaanbaar.
Het ging hier om de (pers)presentatie van wat tegenwoordig de programmabegroting 2026-2029 heet. Tijdens welke met een meerjarige begroting op een placemat werd getoond hoe financieel gezond Westland is en hoe de nabije toekomst er qua geld uitziet. Wie het bijpassende persbericht leest waant zich snel een Alice in Wonderland. Of iemand die het walhalla binnen treedt.
Eldorado-beelden
Als moderne spoken words lees je coupletten over structureel sluitende begrotingen, financiële gezondheid en ruimte voor maatschappelijk ambities, zonder bezuinigingen of lastenverhogingen. Daarna volgen eldorado-beelden over sportaccommodaties en scholen, over wonen en zorg en dat Westland een motor voor werkgelegenheid is, innovatie en economische groei.
De wereld is dan bijna net zo mooi als het moment dat Winston Gerschtanowitz een postcode-bord (met een handgeschreven hoog bedrag) uitdeelt bij een willekeurig rijtjeshuis.
Ravijnjaar
Dat ons zo’n verschrikkelijk mooi en onbezorgd toekomstplaatje van het Westland werd geschonken wekte behoorlijk verbazing. Want het was juist geldgenie Van der Stee die ruim een half jaar geleden hel en verdoemenis voorspelde over onze gemeentelijke financiële toekomst.
Dit omdat de landelijke overheid radicale bezuinigingen had aangekondigd die al snel werden beschreven als het Ravijnjaar. De gemeentelijke wereld zou totaal anders worden: minder, kariger, armer. En meer belastingen.
Het wonder van Schoof
Maar het wonder geschiedde. Het kabinet-Schoof dat vrijwel niets voor elkaar kreeg, dat niet één maar zelfs twee keer ten val kwam en weer op stond, kwam met een bureaucratisch duizend-dingen-doekje. Via een lijst met 170 ijkpuntige indicatoren werd het landelijke geld dat naar de gemeenten moet gaan, ineens anders berekend.
Hoe dat gebeurde wist zelfs van der Stee niet (!), maar de gemeente Westland scoorde toen wel een aantal keren ‘bingo’. Het gevolg: Geen jarenlange financiële tekorten meer, ineens is er geld voor reserveren en investeren. Het komt allemaal goed op het gebied van sport, scholen en wegen, noem maar op.
Champagneloze sfeer
Toch was de blijdschap tijdens de talkshow Roos niet echt aanwezig. Achter de collegetafel hing een wat timide, champagneloze sfeer die soms werd onderbroken als een wethouder toch een vraag op zijn of haar terrein moest beantwoorden.
Het leek erop alsof de aanwezigen de hiep- hiep-hoera woorden van Van der Stee niet ernstig namen. Alsof ze bijna rekening hielden dat het in 2026 – na de raadsverkiezingen – weer allemaal anders, schrikbarend, is. ‘Want met de landelijke overheid, maar ook met Van der Stee, weet je het maar nooit,’ zei een raadslid op weg naar het toilet. Of was het toch een ambtenaar?
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.
Het fraaie financiële plaatje van de wethouder zal best wel kloppen maar hij vertelt het veel te mooi.
Realisten weten nu al dat het volgend jaar weer allemaal tegenvalt en die realiteit had Ben van der Stee best wel mogen vertellen.
Dat het Ravijnjaar niet is gekomen is voor de wethouder puur geluk. En de Westland Verstandig-wethouder gebruikt dat gewoon.
Als de wethouder erin slaagt zijn succesverhaal vol te houden tot volgend jaar maart dan is zijn verhaal eigenlijk nu gewoon een onderdeel van een persoonlijke verkiezingscampagne.
In zijn verhaal vergat van der Stee wel dat we ook nog wat schuld hebben.